Bibre, czorten pierwszy. Nowiusienki. Tablica z 3 nazwiskami, ostatnie
zna chyba kazdy.
O smierci Kukuczki dowiedzialem sie z telewizji. Mialem 8 lat. Bakcyl
byl juz wtedy chyba zaszczepiony, wiedzialem, ze zginal wielki polski
alpinista, ale musialem porzadnie nauczyc sie czytac, zeby powoli
odkryc, co w tym przypadku znaczy "wielki".
Bol rozrywa mi glowe, Slonce powoli chyli sie ku zachodowi, do
Dingboche jeszcze godzinka dreptania. Nie chce, ale musze wracac.

__


Sanktuarium Annapurny, czorten drugi. Bardzo skromny, aluminionwa
plytka, na niej wybite nazwisko, daty. Przytwierdzona do glazu razem
ze sznurem flag modlitewnych i wiazanka trawy, zerwanej pewnie gdzie
obok.

Znowu telewizja. TVN24. Na dole czytam, ze na Annapurnie zginal
hiszpanski alpinista i nie wierze. Nie wierze, bo na Annapurnie byl
wtedy tylko jeden hiszpanski alpinista, i to z typu tych
niezniszczalnych. A jednak. Inaki Ochoa umarl na obrzek pluc na
poludniowo-wschodniej grani. Mimo bardzo szybkiej i sprawnej pomocy
nie udalo mu sie pomoc. W swoim dorobku mial juz 12 osmiotysiecznikow,
ale nie liczba, a styl w jakim zostaly zdobyte sie tutaj liczy. Bez
tlenu i tragarzy, nowe drogi, superszybkie wejscia, zawsze w malym
zespole lub solo. Elita elit, do tego czlowiek o niesamowitej fantazji
i bardzo sztywnym kregoslupie moralnym.

Ciemno i zimno do okola, wszyscy rozeszli sie po lodgach. Ja posiedze
sobie tutaj jeszcze, popatrze na ten czorten i na ta gran.

__


Chukpilhara, czorten trzeci. Podobny do pierwszego, ale bardziej
okazaly, duzo lepiej zadbany niz wszystkie inne dookola, a duzo ich
jest tutaj.

Scott Fischer twierdzil, ze jest w stanie wprowadzic na Everest
kazdego, bo sama gore zostala calkowicie rozpracowana. Zginal 11 maja
1996 roku w najwiekszej masakrze w historii Everestu, w czasie burzy,
ktorej nie udalo sie przewidziec, mimo wysmienitej logistyki i
wsparcia technicznego wartych dziesiatki tysiecy dolarow.

Przy tym czortenie nie zatrzymuje sie na dlugo, bo choc duzy, to
dookola jest kilka duzo ciekawszych.